Second Life PBF (2014)

Brandon wyszedł mocno zmartwiony tym, że wojsko nie mówi mu wszystkiego. Co dalej, co się stanie?! - myśli bohater. Co się dzieje na świecie, czy to prawda, że aż tylu ludzi umarło? - myśli coraz głębiej. Podczas tych głębokich przemyśleń siada na trawie w pobliżu namiotów. Kilka tygodni temu mieszkałem w normalnym mieszkaniu i prowadziłem normalne życie, co się stało z tym światem? - pomyślał po raz kolejny. Następnie rozejrzał się w stronę żołnierzy, dokładnie opatrzył ich broń. Gdyby przyszło co do czego potrafiłby strzelać z broni palnej, w końcu chodził na strzelnicę od czasu do czasu. Brand wiedział, że skoro zakażeni wirusem dopadli cały świat to prędzej czy później dopadną i ten obóz... Dlatego skupił się dokładnie na miejscach bezpiecznych, drogach ucieczki itp. Choć przedtem nie miał styczności z wirusem był na niego przygotowany. Ludzie mówią, że jeśli uszkodzi się mózg osoby zarażonej to natychmiastowo się ją unieszkodliwia. Bohater podrapał się po głowie, po czym zamknął oczy, położył się na trawie i wsłuchał się w wiatr...

Gdy tylko dziewczyna dosiadła się obok Brandona, ten otworzył oczy po czym od razu miał odmawiać lecz przeszła go myśl: W sumie to czemu nie? Po czym odwrócił się w stronę dziewczyny i powiedział: - Mogę z wami pójść. Nazywam się Brandon. Po czym podrapał się lekko po głowie i uśmiechnął. Mężczyzna zapiął skórzaną kurtkę którą miał na sobie, wstał i poczekał na reakcję nieznajomych. Choć tak na prawdę niezbyt interesowało go ich towarzystwo był ciekaw co inni myślą o tej zarazie, czy w ogóle się przejmują. Tylko jedno pytanie tkwiło mu w głowie. Kiedy nadejdzie śmierć?

Brandon spojrzał na mężczyznę z lekkim zdziwieniem i odebrał pistolet. - Tak, umiem... - rzekł bohater lekko zdziwiony tym, że nieznajomy mu zaufał i podał pistolet. Następnie gdy już miał pistolet w ręce, sprawdził czy jest załadowany, jeśli był to go zabezpieczył. - A dlaczego pytasz? - dopowiedział Brand patrząc na mężczyznę.

Brand patrząc na mężczyznę lekko parsknął śmiechem i z niewielkim uśmiechem na ustach odpowiedział: - Oczywiście, możesz... Następnie gdy już dotarł wraz z towarzyszami nad jezioro, podszedł bliżej dziewcząt po czym zapytał: - Macie jakąś wolną wędkę lub może potrzebujecie pomocy? Potrafię łowić... - rzekł bohater po czym rozejrzał się wokół i usiadł obok. Zauważyć można było iż Brandon jedną rękę trzymał cały czas na kieszeni w której miał pistolet. Z jego wyrazu twarzy można odczytać iż zachowuje totalny spokój.

Brandon odebrał wędkę odwzajemniając uśmiech po czym nałożył przynętę na wędkę i zarzucił. Widząc wskakującego do wody mężczyznę, bohater podniósł się i wyciągnął z wody przynętę po czym przeniósł się od nich kilkanaście metrów idąc wzdłuż brzegu. Brand w przeciwieństwie do nich nie przyszedł się zabawić lecz coś złowić, skoro już nadarzyła się taka okazja. Pozostał czujny w między czasie obserwując towarzyszy i otoczenie. Zarzucił kolejny raz przynętę w spokojnym miejscu...

Bohater powolnym krokiem zaczął iść do tyłu, odwrócił się w stronę towarzyszy i przyłożył swój palec wskazujący do ust (pokazał im znak, aby zachowali ciszę), złapał za ręce dwie dziewczyny i przyciągnął je bliżej siebie zaś Tomowi wskazał aby również się wycofał. Gdy grupa zrobiła kilka kroków w tył Brandon szepnął: - Musimy się wycofać i prześlizgnąć bokiem... Zachowajcie spokój, nie panikujcie... - po czym kontynuował wędrówkę, lecz już przez las. Celem było zrobienie pół okręgu w lesie i powrócenie na ścieżkę.

Zauważywszy jak chłopiec mierzy ze strzelby w niedźwiedzia od razu wyciągnąłem broń, odbezpieczyłem i wystrzeliłem prosto w głowę niedźwiedziowi, dobrze, że nie poruszał się zbytnio gdyż miałbym problem z trafieniem prosto w czaszkę. - Nawet jeśli byłby zarażony, nie warto jest robić hałas. - powiedziałem po czym zacząłem szybkim krokiem poruszać się dalej ścieżką w kierunku obozu. - Co jest? Pospieszcie się! Ten strzał słychać było z kilometra! - krzyknąłem, po czym zabezpieczyłem broń z powrotem i przyśpieszyłem kroku.

Ostatnio edytowany przez Lord Philip IV (2014-09-13 19:19:20)

Odwzajemniłem uścisk dłoni, po czym powiedziałem: - Dzięki, trzymajcie się. Następnie udałem się do mojego namiotu, przed wejściem do środka rozejrzałem się i upewniłem czy wszystko jest tak jak powinno być. Wszedłem do środka, zapaliłem lampę w celu sprawdzenia dokładnie pistoletu, wyciągnąłem magazynek, przyjrzałem go dokładniej. - Wygląda sprawnie. - rzekłem sam do siebie po czym zgasiłem lampę, ściągnąłem ubrania i poszedłem spać.

Słysząc krzyki dobiegające z pobliskiego namiotu szybko wstałem i ubrałem spodnie, koszulkę i buty. Trwało to dosłownie momencik, za pasek spodni włożyłem pistolet oraz wybiegłem ze swojego namiotu kierując się w kierunku sąsiedniego namiotu...

Przez chwilę zamarłem, choć wiedziałem, że zaraza dotarła w końcu do obozu. Kiedyś musiało się to stać. Wyciągnąłem pistolet zza pasa po czym wycelowałem prosto w głowę kobiecie, bez chwili zastanowienia odwróciłem wzrok w innym kierunku i postrzeliłem ją w głowę... Zrobiłem kilka kroków w tył od namiotu, rozejrzałem się wokół i usiadłem na trawie...

Rozejrzałem się czy obudziłem ludzi z obozu i czy żołnierze nie biegną w moim kierunku. W końcu strzały były głośne...

Udałem się w kierunku namiotów pozostałych ludzi, miałem nadzieję, że spotkam po drodze żołnierza aby opisać mu sytuację. Byłem całkiem mocno zszokowany więc szedłem bardzo szybkim tempem.